Ontwerpen 3
Tijdens deze opdracht heb ik enorm veel bijgeleerd, zowel op inhoudelijk als op persoonlijk vlak. De vrijheid die we kregen in het ontwerptraject was enerzijds uitdagend, anderzijds ook bijzonder verrijkend. Voor mij is werken met zo'n grote vrijheid altijd even wennen, omdat ik het soms moeilijk vind om op gang te komen en tot een goed idee te komen. Ook deze keer was dat een lastig punt, maar net door die vrijheid ben ik uiteindelijk op een idee gekomen waar ik anders waarschijnlijk nooit aan zou gedacht hebben.Een belangrijk leermoment in deze opdracht was het anders leren kijken naar een plek. In plaats van enkel te focussen op de fysieke opbouw en materialen, heb ik mij dit keer ook verdiept in de beleving van een plek en niet enkel vanuit mijn eigen perspectief maar ook door de ogen van verschillende gebruikers. Daarbij dacht ik na over hoe een ervaring verandert doorheen de dag bijvoorbeeld het contrast tussen overdag en ’s avonds wanneer het donker is. Deze ervaringen hebben we geprobeerd tastbaar te maken in ons veldwerk aan de hand van onze kijkdoos.Tijdens mijn proces heb ik ook het boek Tussen architectuur en sculptuur: De (ont)aarding van bunkers en sculpturale werken als inspiratiebron gebruikt. Het leerde me om ruimte niet alleen functioneel te benaderen maar ook als iets dat sculpturaal en zintuiglijk mag zijn. Het idee van (ont)aarding en hoe structuren hun oorspronkelijke functie verliezen maar net daardoor een nieuwe waarde krijgen hielp me om mijn ontwerp meer te richten op beleving en verstilling. Dit komt onder meer terug in de manier waarop ik de abdijwand en de wandelroute heb ontworpen.In mijn individueel werk hield ik ook rekening met bereikbaarheid en hoe ik mensen kan uitnodigen om echt stil te staan bij een plek. Zo ontwierp ik zitplekken in raamopeningen en creëerde ik een rustige wandelroute langs de wand van de abdij zodat bezoekers ten volle kunnen genieten van het uitzicht en de omgeving. En daarnaast wou ik ook echt de aandacht trekken naar deze constructie langs de wand om op te wandelen zodat mensen zicht ten volle aangetrokken voelen. Dit heb ik gedaan door deze constructie rood te maken aangezien deze zo in relatie staat met de deuren/ingangen naar de abdij die ook rood zijn.Een ander groot leerpunt was mijn omgang met materialen. We leerden hoe we materiële kwaliteiten kunnen weergeven in een maquette. Denk bijvoorbeeld aan de gaten in de abdijwand: om deze te recreëren, hebben we geëxperimenteerd met mallen, klei, texturen, ... Niet alles verliep vlekkeloos en sommige testjes mislukten, texturen brokkelden af, ... maar net uit die fouten hebben we ontzettend veel geleerd.Tot slot besef ik dat er nog groeipunten zijn waar ik in de toekomst verder aan wil werken. Zo wil ik meer aandacht besteden aan het zorgvuldig afwerken van mijn eindpresentaties. Ook wil ik sterker worden in het overbrengen van mijn ideeën: ik heb vaak grootse, soms wat ‘crazy’ ideeën in mijn hoofd die moeilijk te vertalen zijn naar papier of maquette. Toch heb ik hierin al een duidelijke vooruitgang geboekt tijdens deze opdracht en ik voel me gemotiveerd om die lijn door te trekken in toekomstige projecten.
VERHAAL ACHTER MIJN ONTWERP:
In ons eerdere veldwerk moest je zoeken. De gaten in de muren van de Sint-Baafsabdij waren als verborgen geheimen: je moest vertragen, rondkijken, buigen. Enkel de oplettende zoeker werd beloond met een geframed, intiem beeld van het verleden. Maar niet alle gaten zijn binnen handbereik. Hoog in de muren bevinden zich grotere openingen die onbereikbaar lijken. Ze kijken neer op de ruïnes als stille wachters, vol verhalen maar zonder getuigen. Met dit nieuwe parcours keren de rollen om: niet jij zoekt de gaten, maar de gaten roepen jou. Een zorgvuldig uitgezette route leid je omhoog tot je oog in oog staat met deze hoge openingen. Je kijkt niet langer naar binnen van buitenaf maar van buiten naar binnen en hebt echt het gevoel dat je je in de abdij bevindt. Soms krijg je zelfs de kans om binnen in de abdij te stappen, de openingen een soort van deuren zijn om een blik langs de binnenkant te krijgen. Deze tocht onthult wat anders verborgen blijft. Je beweegt langs de randen van het toegankelijke, op een grens tussen verleden en heden, tussen binnen en buiten. De gaten zijn nu geen puzzels meer, maar poorten. Ze vragen geen speurtocht maar moed om te stijgen om het perspectief te veranderen. Wat verborgen was, wordt onthuld. Niet doordat je het zoekt maar omdat je ernaartoe wordt gebracht.
